TO JA.

Nie wiem czy to boli naprawdę.

Nie jestem pewna czy to czuję, czy tylko to sobie wyobrażam.

Ten ból jest mój.

PRZESTAŃ!

Ten ścisk w żołądku. Te ciągłe myśli o tym jednym.

Żeby sobie ulżyć.

PRZESTAŃ!

Tnę.

Ale krew nie płynie.

Tnę za słabo.

Ale blizny. Taaak...

To one są ważne.

Ból przypomina mi o tym że jeszcze żyję.

Jestem tu.

PRZESTAŃ!

Inni jeszcze o mnie nie zapomnieli.

Ból nie zapomniał.

Samotność nie zapomniała.

Ściągam maskę. Nie muszę się przed tym chować.

PRZESTAŃ!

Tnę jeszcze raz.

Tym razem mocno.

Krew.

Dzięki temu bólowi zapominam o tym drugim bólu.
BÓL.

Czuję się lepiej.

Zimne ostrze noża.

Zaciskam na nim palce.

Głos w mojej głowie.

PRZESTAŃ!

Robię dobrze.

Czuję to.

Wiem co to znaczy.

Nie potrzebuję ich.

BÓL.

Nie chcę go.

Nienawidzę go.

Oddycham nim.
Potrzebuję go.

Krwawię nim.

Myślę o nim.
Kocham go.

Żyję nim.

TO JA.